Als (beginnende) schrijver krijg je soms met dingen te maken die je kunnen ontmoedigen. Dingen die je vertrouwen in jezelf en je schrijfvaardigheden doen wankelen. Of die je het gevoel geven dat je maar beter kunt stoppen met schrijven. Dat je zou kunnen schrijven was eigenlijk toch al een stom idee. Hoe kwam je er eigenlijk op… Ho wacht! Laat je niet ontmoedigen!
Het liefst zou ik tegen je zeggen dat het allemaal niet zo erg is, dat je door iedereen geroemd zal worden en dat je vanaf nu fluitend en huppelend je boek zal schrijven. Maar om te beginnen is huppelend schrijven een behoorlijke uitdaging. Zelfs als je probeert je boek in te spreken in plaatst van het te typen als je huppelt, zal je merken dat dat niet echt lekker gaat.
Ups en downs
Maar zonder gekheid, een boek schrijven is net zoals het leven zelf: met ups en downs. Schrijven is vaak hard werken en soms kan je met vervelende dingen te maken krijgen. Zoals een nare opmerking van iemand toen je enthousiast vertelde dat je je eerste boek aan het schrijven bent. Of kritische kanttekeningen van je proeflezer/redacteur/vader/partner op (sommige stukken van) je manuscript. En dan is er nog je eigen kritische stem die regelmatig tegen je zegt dat je misschien niet zo goed bent als je dacht te zijn. Of je stuurt vol enthousiasme en vertrouwen je manuscript naar een uitgeverij, en krijgt een afwijzing.
Aan jou wat je ermee doet
Al die dingen doen pijn en zijn niet leuk. Maar, laat je niet ontmoedigen daardoor! Als je je laat ontmoedigen besluit je de handdoek in de ring te gooien. Tuurlijk, je mag er best even verdrietig over zijn, flink van balen of er misschien zelfs wel even echt boos over zijn. (geef die handdoek ook nog maar even een schop de tent door!) Maar blijf er niet in hangen en raap die handdoek dan wel weer op. Zie dat wat je zo raakte als een mening (niet per se goed of slecht) en kijk wat je ervan kan leren. Het kan je altijd helpen een stapje hoger te komen. Zet dus je schouders er weer onder, schud het nare gevoel van je af en ga weer schrijven.
Waar heb jij je wel eens ontmoedigd door gevoeld?
Groetjes, Giovanna
Ooit ‘leurde’ ik, op advies van mijn huisarts, met een column overal en nergens. De ene afwijzing na de andere. Het ontmoedigde me. Mijn huisarts had er toch niet voor niets iets in gezien? En ik had al eerder ergens columns geschreven, dus waarom kon dit dan niet? Uiteindelijk had ik ergens beet en dat gaf me een enorme boost.